Thriller Pierre Lemaitre’a, w przekładzie Joanny Polachowskiej.
Jak to jest, w wieku 28 lat doświadczać demencji, mieć świadomość popadania w obłęd, by wreszcie stać się najbardziej poszukiwaną osobą w kraju. Prywatne inferno Sophie się dopełnia i tylko czasem przebłysk z dawnego życia uświadamia dziewczynie, jak bardzo oddaliła się od co kiedyś znała i jak dużo straciła. A moment, gdy już wie, że dziecko powierzone jej opiece zostało brutalnie zamordowane, stawia ją w nowej sytuacji i determinuje kolejne kroki, i jak przyszłość pokaże, coraz bardziej dramatyczne.
Rozdział poświęcony Sophie, jej upadek i nieubłagane zanurzanie się w oparach szaleństwa, początkowo wywołuje w nas uczucie irytacji i dyskomfortu. Ta niechęć i złość, irracjonalne uczucie do bohaterki za to, że staje inna i nie jest w stanie nic z tym zrobić. A później pewność, że życie Sophie i to co się z nim dzieje, jest sprytnie przez kogoś zaplanowane i konsekwentnie realizowane. Dopiero kolejna odsłona, w której na scenę wkracza Frantz, pozwola na pełny obraz sytuacji i jak się nam wydaje, kontrolę przebiegu wypadków.
„Suknia ślubna” to rasowy, pełnokrwisty thriller psychologiczny, w którym pojedynek toczą dwie osobowości. Szala zwycięstwa przechyla się raz w jedną, raz w drugą stronę i do końca wynik pojedynku nie jest przesądzony. Lemaitre raczej nie wysila się nad kwestią motywu, tutaj idzie sprawdzoną i przetartą drogą przez kolegów po piórze. Trochę szkoda, bo dobry motyw, machina napędzająca bohaterów do takich a nie innych czynów, to istotny szczegół powieści. Jednak, gdy zostawimy w spokoju motyw, okaże się, że pozostałe elementy powieści wymyślone przez pisarza świetnie się łączą, doskonale współpracują ze sobą, tworząc niezłą powieść, z zaskakującym suspensem. Bez policyjnego dochodzenia, agentów i komisarzy, walka na śmierć i życie będzie się toczyć od pierwszej do ostatniej strony. Zwycięzca pojedynku weźmie wszystko – nowe życie, pieniądze i spokój, oprócz jeńców.
Pierre Lemaitre, okrzyknięty przeze mnie mistrzem thrillera psychologicznego, tą powieścią potwierdza swoją klasę.
//
Jane Doe z offu 