Tłumaczenie: Joanna Polachowska
Inspektor Camille Verhoeven, człowiek małego wzrostu i dużej inteligencji, doświadczony tragiczną śmiercią żony przypłaconą ciężką depresją, powoli wychodzi na życiową prostą. W restauracji, w sytuacji wybitnie niesprzyjającej, poznaje kobietę i zakochuje się, z wzajemnością. Ale tam, gdzie przypadek i pech nosi twoje drugie imię, kobieta małego inspektora jest świadkiem napadu rabunkowego. Ten nieszczęśliwy dla wszystkich incydent, dla kobiety kończy się brutalnym skatowaniem jej przez bandytę i pobytem w szpitalu. Verhoeven wobec przełożonych ucieka się do kłamstw, by móc przejąć dochodzenie i samemu znaleźć sprawcę napadu i pobicia.
Pierre Lemaitre z właściwą sobie maestrią buduje fabułę „Ofiary”, precyzyjnie podrzucając kolejne elementy układanki. W ciągu trzech dni intensywnie prowadzonego dochodzenia, wszystkie osoby dramatu znajdą się na należnym miejscu, z finałem, właściwym temu pisarzowi. Narrację oddaje trzem najważniejszym osobom – sprawcy, kobiecie i inspektorowi, pozwalając na pełne i kompletne wejrzenie w tę historię. Narracyjny zabieg w przypadku inspektora, który w introspekcji bez znieczulenia obnaża swoją słabość, ale i siłę charakteru, to dramatyczne i wzruszające momenty. Powieść grająca emocjami, z figurami dramatu, które nie dadzą się jednoznacznie sklasyfikować. Zapewne niejeden padnie zarzut, że powieść jest przegadana i momentami nudna, ale nie wierzmy w to. „Ofiara” ma znakomicie skonstruowaną intrygą kryminalną z suspensem, którego niejeden mistrz pióra może pozazdrościć.
Przemyślana i bardzo wyważona powieść, której każdy szczegół ma swoje uzasadnienie i właściwe miejsce, a elementy kryminalnej łamigłówki jak i jej konstrukcja, to majstersztyk. Trochę żal, że pisarz „Ofiarą” żegna się z inspektorem Camillem Verhoevenem, ale być może, dla tego ostatniego tak będzie najlepiej.
Jane Doe z offu 