Konia z rzędem temu, kto na lekcjach historii uważał i rozumiał polskie mroczne średniowiecze, z rozbiciem dzielnicowym i rodami piastowskimi szczególnie. Zastępy Bolesławów, dziesiątki koligacji i zawiązywanych sojuszy oraz mnogość księstw, przyprawia o ból głowy ówczesnych i dzisiejszych bakałarzy.
Leitmotivem „Korony śniegu i krwi” jest próba zjednoczenia podzielonego kraju i odzyskanie korony, utraconej na ponad 200 lat. Przemysł II, książę Starszej Polski, wokół którego skupiać się będzie fabuła powieści, piękny i niepokorny młody człowiek powoli wyrasta na męża stanu, skupiającego wokół siebie najznamienitsze rody i łaskawych mu biskupów. Przewijający się przez karty powieści postaci, to imponujący rycerskością kochankowie i okrutnicy, dyplomaci i zdrajcy, świetni żołnierze i doskonali stratedzy. Cudowny Jakub Świnka, twórca prawdziwego polskiego kościoła, wielki przyjaciel Przemysła II i współtwórca królestwa. Mściwój II, Książę Wschodniego Pomorza, którego humor i serce do miłowania stały się legendarne – wielki i wierny przyjaciel przyszłego króla. Tajemniczy ród Zarembów, których lojalność wobec księcia Starszej Polski zostanie wystawiona na wielką próbę. Galeria powieściowych postaci imponuje, a wątki, pełną garścią czerpane z dwóch światów rzeczywistego i mistycznego, zgodnie się przenikają, czarując bohaterów i nas czytelników.
„Korona śniegu i krwi”, to nie tylko znakomita powieść historyczna, to również opowieść o wielkich namiętnościach, jakim ulegają bohaterowie. Pisarka zagląda do alkowy księcia, łoża giermka, czy przydrożnego burdelu, z niebywałym talentem opisując gry miłosne swoich bohaterów.
Ta trudna, zawiła i zdawać by się mogło nieciekawa polska historia wielkiego rozbicia dzielnicowego, zostaje ujarzmiona, obłaskawiona i pięknie podana przez Elżbietę Cherezińską. Nagle okazuje się, że ten wycinek średniowiecznej Polski, wypełniony intrygami, płatnymi mordercami, zawiązywanymi i zrywanymi sojuszami, ma po stokroć lepszą sensacyjną fabułę, niż niejeden oskarowy film, czy powieść uznanego pisarza. A przecież to nie wszystko. Dodajmy do tych sensacyjnych intryg, wielkie miłosne namiętności, koligacje rodzinne, małżeństwa kojarzone i kochanki wybierane, potomstwo zapewniające ciągłość dynastyczną, a obraz rodów piastowskich zacznie się klarować. A gdy to zacne chrześcijańskie towarzystwo słuchając grania i śpiewu minezingera będzie pojone przepysznymi miodami i piwem, karmione ptactwem i dziczyzną, obraz książąt, dworów i księstw tamtego okresu stanie się pełny.
Idźcie więc i czytajcie, a będziecie zachwyceni.
Jane Doe z offu 