Mroczny zakątek

Zachwyciła mnie „Zaginiona dziewczyną„, słabo zareagowałam na „Ostre przedmioty„, ale „Mroczny zakątek” rzucił mnie na kolana. I kiedy na spokojnie, już po przeczytaniu powieści, zostały jeszcze tylko podziękowania pisarki tym, którzy byli pomocni przy tworzeniu dzieła, nareszcie byłam gotowa głęboko odetchnąć, porozumiewawczo uśmiechnąć się do Libby i mocno, żałując, że tylko w myślach, ją uściskać.

Od początku zdawałam sobie sprawę, że samoocena głównej bohaterki jest na poziomie pełzającego ślimaka. Od 24 lat w permanentnej depresji, kleptomanka Libby mówi o sobie: „Gdzieś we mnie gnieździ się wredność, namacalna niczym organ wewnętrzny. Jestem nieodrodna córką Dayów. W naszych żyłach płynie skażona krew. Nigdy nie należałam do grzecznych dzieci, a po masakrze zrobiłam się jeszcze gorsza.” Tak o sobie mówi dziewczyna, która w wieku 7 lat była świadkiem brutalnego morderstwa dokonanego na jej matce i dwóch niewiele starszych siostrach. Uratowana, cud ten przypłaca ciężkim urazem psychicznym i fizycznym skierowanym do siebie i świata. To dzięki zeznaniom 7- letniej Libby przesłuchiwanej przez policję, prokuratorów i adwokatów, manipulowanej przez dziecięcych psychologów, jej 15-letni brat zostaje oskarżony o dokonanie tej masakry i skazany na dożywotnie więzienie.To był koniec rodziny Dayów, bo smętne jej resztki w osobie ojca Runnera, czy depresyjnej Libby raczej są zaprzeczeniem więzów krwi.

Zubożała farmerska rodzina Dayów i wiejska społeczność mieściny gdzieś na środkowym zachodzie Stanów, jest dobrym przykładem, jak kryzys gospodarczy lat 80 w USA topi poszczególne grupy społeczne. W sposób niemal perfekcyjny udaje się Gillian Flynn odwzorować portrety psychologiczne bohaterów, obyczajowość ludzi tamtych lat i niebywałą histerię na punkcie satanizmu i łatwość w rzucaniu oskarżeń o molestowanie nieletnich. A wielka tajemnica masakry na farmie w Kinnakee w Missouri zapewne pozostałaby dalej ukryta w mrocznym zakątku umysłu dorosłej Libby, gdyby nie brak pieniędzy i fani jej brata mordercy z Klubu Kryminalnych Ciekawostek.

Narracja poprowadzona jest z perspektywy trzech osób, gdzie teraźniejszość przeplatana jest przeszłością, co daje znakomity ogląd całej sytuacji i prowokuje do wysnuwania własnych wniosków. Duszna atmosfera, gęstniejąca z każdą przeczytaną stroną, pojawiające się postaci, z których żadna nie jest miła i przyjemna, to wszystko sprawia, że powieść czyta się jednym tchem.

Doskonała.