Tłumaczenie: Bohdan Maliborski
To niewielka, zaledwie 200 stronicowa powieść, przybierająca formę sesji terapeutycznej dla jej bohaterki. Ale niemal wszyscy, którzy zetknęli się wcześniej z prozą Strout, są zachwyceni powieścią o Lucy Barton. Całość napisana jest w formie rwanych wspomnień, retrospekcji i traumatycznych powrotów do dzieciństwa, co samo w sobie jest sporym wyzwaniem, jednak Elizabeth Strout sprostała mu nad wyraz dobrze.
Zapewne Lucy nigdy nie poddałaby siebie i najbliższej rodziny dogłębnej wiwisekcji, sięgającej aż do lat dzieciństwa, ale gdy zachorowała i konieczny stał się kilkutygodniowy pobyt w szpitalu, zyskała nagle mnóstwo czasu. A gdy niespodziewanie przy jej szpitalnym łóżku pojawiła się od lat niewidziana matka, nadarzy się okazja do rozmów i przemożna chęć nawiązania nici porozumienia.
Z krótkich wspomnień matki, opowiadającej córce o mieszkańcach ich mieściny, prymitywizm i prostactwo oraz przyzwolenie na życie w odium „białej hołoty”, przytłacza. Bez okazywania elementarnych uczuć, wsparcia i poczucia bezpieczeństwa, dzieciństwo i dorastanie Lucy już na zawsze odciśnie swoje piętno na jej psychice i życiu. Jest czymś bolesnym, czytać, jak dorosła już kobieta, matka i żona, pragnie usłyszeć od swojej matki słowa o rodzicielskiej miłości i tęsknocie za jej głosem. Trudne relacje między córką i matką, oddalenie i brak porozumienia, rekompensują obie tak jak potrafią, matka punktując wady i niepowodzenia innych, córka zaś, sprowadzając własne sukcesy do bez znaczenia, sukcesu.
Powieść Elizabeth Strout to nacechowana tajemnicami, traumami i nieszczęściem, jakim było życie w rodzinie Bartonów. Obie kobiety czasu pobytu w szpitalu nie nazwą poprawą rodzinnych stosunków, takich wszak nie było nigdy. Ale z tych fragmentarycznych opowiastek, króciutkich, bolesnych retrospekcji, wyłania się kompletny obraz życia Lucy Barton.
Koniecznie.
//
Jane Doe z offu 