Tłumaczenie: Tomasz Mirkowicz
„Dolores Claiborne” to historia zwykłej kobiety. I równocześnie literacki majstersztyk, napisany w dość nietypowej formie monologu. Nie ma tu rozdziałów, grafik, niczego, co dekoncentrowałoby czytającego. Tytułowa bohaterka poprowadzi nas przez swoistą spowiedź z kilku dekad własnego życia, którą ułoży w porywającą opowieść. Również nietypowo dla Kinga, nie uświadczymy tu mocy nadprzyrodzonych rodem z horrorów, ani zagadki kryminalnej. Przygotujmy się na znakomitą powieść obyczajową, w której postać głównej bohaterki to absolutne mistrzostwo.
Zdawać się może, że mała wyspiarska społeczność Litlle Tall u wybrzeży stanu Maine w USA, ma się całkiem dobrze, wszyscy wokół się znają i wszystko o sobie wiedzą. Tu mieszka Dolores, urodzona wyspiarka, żona miejscowego obiboka i matka trójki ich dzieci. Ciężko pracująca kobieta, która zostanie oskarżona o morderstwo męża. Brak dowodów pozwoli Dolores przez trzy dekady ciężko pracować, dbać o dzieci i opiekować się majętną mieszkankę wyspy, Verą Donovan. Dopiero gwałtowna śmierć chlebodawczyni i kolejne oskarżenie o morderstwo, zmuszą zmęczoną, starszą już Dolores do wyłożenia swojej historii.
To jedna z tych książek, które na lata zapadają w pamięć. Fabularnie bez zarzutu, cudowny portret bohaterki, która swoją opowieścią nie tylko wzrusza i chwilami rozśmiesza, ale przede wszystkim precyzyjnie pokazuje, jak to jest żyć w małej społeczności, ciężko pracować i za wszelką cenę chronić przed złem swoje dzieci. Drugim, niezwykle ważnym aspektem są relacje Dolores i jej chlebodawczyni. Związane ze sobą nicią zależności, tajemnic, a w końcu też dziwnej przyjaźni, w pełnej symbiozie są ze sobą do końca.
I nie będzie epilogu. Będą za to wycinki z prasy tamtego okresu, które sporo powiedzą, jaki finał miała ta historia.
Co za historia, mówię Wam, czytajcie…
//
Jane Doe z offu 