Tłumaczenie: Michał Alenowicz
Wszyscy ci, którzy tę niewielką książkę, składającej się z siedmiu opowiadań przeczytali i jednym głosem mówili, iż jest to jedna z lepszych literackich opowieści, jakie dane im było poznać, mieli rację. Z ogromną przyjemnością przyłączam się do chóru zachwyconych, gromkim głosem mówiąc tak „Utraconemu darowi słonej krwi”.
Warto wiedzieć, że te siedem opowiadań, nie zawiera niespodziewanych i sensacyjnych zwrotów akcji, nie dane będzie przywiązać się do bohaterów, ani też od tak zwanej „podszewki” poznać życie ludzi tam mieszkających. Ale jedno wiem na pewno, każde z opowiadań byłoby doskonałą samodzielną powieścią i trochę żal, że tak się nie stało.
Nową Fundlandię poznawaliśmy za sprawą powieści Michaela Crummeya, czas więc na Nową Szkocję lat 60 i 70 XX wieku, a konkretnie Cape Breton. Bo to tam MacLeod ulokował swoich bohaterów, którzy nie znając innego życia, pielęgnują pamięć o tym co przeminęło, czepiają się nadziei, która znika wraz z ostatnimi zamykanymi kopalniami i przegrywają batalię z coraz bardziej wyrafinowanymi metodami połowów ryb. Młodzież pilnie się uczy, by w stosownym czasie zakotwiczyć w Toronto, Montrealu, czy nawet Nowym Jorku. Na straży Cape Breton pozostają ich dziadkowie, czasem rodzice. Nikt z młodych nie chce tu wracać,ale kropla słonej krwi tkwi w każdym z nich, łamie serce i na zawsze pozostaje w pamięci.
Bez zbędnej afektacji i górnolotnych fraz, Alistair MacLeod w doskonałym pisarskim stylu uchwycił moment odchodzenia pewnej epoki. Melancholię, smutek i próbę wskrzeszenia przez ludzi tego co niemożliwe w sposób delikatny, a przecież niemal brawurowy, stonowany a mimo to wstrząsający. Piękny język, zwykli niezwykli bohaterowie i Cape Breton, jako równorzędny bohater opowieści.
Idźcie i czytajcie, a będziecie zachwyceni.
//
Jane Doe z offu 