Tłumaczenie: Agnieszka Sowińska
Leningrad w Związku Radzieckim, lata 60 XX wieku. Trwa intensywna budowa komunizmu, znakomicie ma się terror fizyczny i psychiczny, a pięć kobiet, które mieszkając w tak zwanej komunałce, z całych sił usiłują żyć i przeżyć. Oto niemal greckie Mojry: Jewdokija, Glikerija i Ariadna, trzy starsze kobiety, które przeżyły wojenną blokadę miasta, samotne i z ogromnym bagażem bólu i życiowych doświadczeń. Oraz Antonina, młoda kobieta, fabryczna robotnica, która zdecydowała się urodzić nieślubne dziecko. Te starsze wychowują małą córeczkę Antoniny, każda ucząc jej czego innego. Antonina zaś, godząc się z takim podziałem obowiązków, ustawia się w roli nie tylko robotnika fabrycznego, ale też tego domowego.
Rola mężczyzn w powieści sprowadza się do roli reproduktorów, robotników i tych, co przy władzy. Stanowią niewyraźne i słabe tło dla radzieckich kobiet, którymi cały komunistyczny system stoi. Dramat bohaterek rozgrywa się w każdym aspekcie życia. Skazane na siebie, inwigilowane w pracy i domu, radzą sobie w skrajnych sytuacjach, wiedzione pierwotnym instynktem przetrwania swojego i potomstwa, uciekając się do niezwykłych rzeczy.
Pięknie napisana książka, pełna dramatyzmu i bohaterstwa kobiet Kraju Rad w czasie pokoju. Oszczędny język, pełnokrwiste bohaterki i los, który miesza wszystko jednakowo. Prawdziwa i smutna do bólu.
Trzeba.
//
Jane Doe z offu 