Rdza – Jakub Małecki

„Rdza” jest  pierwszą książką Jakuba Małeckiego, jaką przeczytałam. I daję trzy razy tak.

Pierwsze tak  – za opowiedzianą historię. Bardzo kameralną, skupioną na niewielkiej liczbie postaci, ale za to z rozmachem czasowym, obejmującym kilkadziesiąt lat. Za narracyjną lekkość opowiadania trudnych tematów. Za świetnych bohaterów, których poplątane ścieżki życiowe prędzej czy później przecinają się, wyjaśniając sporo tajemnic. Za historię widzianą z perspektywy siedmiolatka i tę samą, ale kobiety siedemdziesięcioletniej. Za przywiązanie do rodzinnych stron.

Drugie tak – za emocje, bo tych nie zabraknie. Emocje bardzo ludzkie, więc łzy, śmiech, czy złość, obecne w każdym zdaniu, rozdziale, dyrygujące bohaterami od narodzin po śmierć. Za uczucia proste i banalne, niewydumane, tylko takie zwyczajne, towarzyszące każdemu z nas. I za ciągłą naukę, że każda podejmowana decyzja, będzie miała swoje konsekwencje i że czasem warto spełniać swoje marzenia.

Trzecie tak – za całokształt. Bo nagle okazuje się, że można dobrą opowieść zmieścić na niecałych trzystu stronach. Że skondensowanie informacji, emocji i fabuły, niby kameralne, a jednak zagarniające swoim rozmachem kawał historii. I za język, prosty a niosący ogromny ładunek emocji, bohaterowie, których losy śledzimy naprzemiennie, cofając się do lat wojny i zaraz wracając do współczesności. Za przemyślane wątki nie pozostawione w próżni i za wyrazistych i za bohaterów. Takich zwykłych, z sąsiedztwa, których mijamy w przelocie i którzy niezauważenie stają się dla nas przezroczyści.

Czytajcie, bo bardzo warto.

PS. 

Lektura „Rdzy” przypomniała mi, że jako dziecko mocno nieletnie kładłam na tory kolejowe metalowe rzeczy, czekając na efekty po przejechaniu pociągu. Wyniosłam z domu wszystkie łyżeczki, a one potem były takie piękne, płaskie…

//