Już lektura „Aorty” pozwalała przypuszczać, że drugi tom trylogii będzie trzymał równie wysoki poziom. To jest bardzo dobra powieść,o której spokojnie można powiedzieć, że chcemy więcej.
Gabriel Byś, czołowa postać „Aorty” i jak się za chwilę okaże, również „Krwi”, ląduje w zakładzie psychiatrycznym w Tworkach. Wydaje się, że jest to jedyne sensowne miejsce dla byłego już policjanta, po dramatycznych wydarzeniach, jakie miały miejsce w pierwszym tomie. Bohaterowie są ci sami, dochodzą też nowi, tylko okoliczności powoli się zmieniają, a atmosfera powieści gęstnieje, staje się coraz bardziej mroczna i klaustrofobiczna. Do tego wyjątkowa brutalność, cynizm i chciwość, napędzające życie tych silniejszych i cwańszych, to sprawdzony sposób na przykucie czytelniczej uwagi. Nie bez znaczenie dla fabuły i podkręcenia atmosfery jest naprzemienna narracja, gdzie śledzimy przypadki Gabriela Bysia, jego byłej policyjnej partnerki, towarzyszy niedoli zakładu psychiatrycznego, a z drugiej strony Kaśki Sokół, prostytutki, będącej pod opieką bezwzględnego pruszkowskiego gangstera.
Kryminalna łamigłówka, jaką we „Krwi” stworzył Szczygielski, to wyższa szkoła jazdy. Tutaj nie znajdziemy żadnego przypadkowego wydarzenia. Wszystko ma swoje znaczenie i jest istotne dla całej konstrukcji powieści. Psychodeliczna atmosfera Tworek, gangsterski świat narko- i sexbiznesu, tworzą wyjątkową atmosferę książki. Zależności i więzy międzyludzkie, wolność fizyczna i psychiczna to bardzo deficytowy towar, o czym przekonamy się śledząc zamkniętego w Tworkach Bysia i zamkniętej w blokowym mieszkaniu Kaśki Sokół. Obojgu będziemy kibicować i przy okazji podziwiać autora za umiejętność obserwacji ludzkich zachowań, sarkazm i ironię w odpowiednich momentach i dawkach.
Warto. Bardzo.
//
Jane Doe z offu 