Rysa – Igor Brejdygant

Po „Paradoksie” i „Szadzi„, jest „Rysa”. Od razu też powiem, że jest to bardzo dobra książka, w której można odnaleźć wszystko to, czym rasowy kryminał stać powinien. I „Rysa” bez wątpienia plasuje się wysoko w kryminalnym rankingu, a to jest znakomita wiadomość, mając na uwadze zapowiedź kolejnych części.

Wróćmy jednak do tytułowej Rysy, bo okaże się, że takową można znaleźć wszędzie, ale tę najbardziej bolesną, znajdziemy we własnej duszy. I tak się dzieje z główną bohaterką, policjantką Moniką Brzozowską, warszawianką, która prowadzi intensywne śledztwo w sprawie brutalnego morderstwa bezdomnego człowieka. Nie upłynie dużo czasu a pojawią się kolejne zbrodnie, a sposób działania sprawcy w jednoznaczny sposób wskaże, że morderca jest tylko jeden. I zapewne śledztwo toczyłoby się swoim rutynowym schematem, ale ślady zbrodni i pojawiające się nowe fakty, kierują uwagę śledczych na naszą policjantkę. W ten oto sposób zawiązuje się interesująca intryga, w której bohaterka, ze ścigającej, staje się ściganą, a jej zaniki pamięci, mroczna przeszłość i coraz mocniej osaczający ją ścigający, prowokują  do podejmowania desperackich kroków.

W „Rysie” Brejdygant stworzył wyjątkową intrygę kryminalną z bardzo nieoczywistą bohaterką, zmagającą się z demonami przeszłości, traumatycznymi przeżyciami i wydarzeniami, mającymi bezpośredni wpływ na jej życie. Okrasił to świetnymi dialogami, wciągającymi i znacząco odbiegającymi od znanych z wielu tego typu książek. Być może wpływ na tę świetną ścieżkę dialogową wywarł fakt, że jest to żargon ludzi po przejściach, narkomanów i przestępców. A dalej robi się jeszcze ciekawiej, bo poruszony przez autora problem narkomanii, alkoholizmu i pedofilii, bez upiększeń i bez znieczulenia robi wrażenie, mimo że codzienna dawka newsów daje pełny ogląd takim dramatycznym wydarzeniom. I oczywiście finał tej historii, dla mnie zaskakujący i obiecujący sporo w kolejnych częściach.

Trzeba.