Kontynuacja „Rysy” – Układ, w którym politycy na szczytach władzy tworzą nader udaną ośmiornicę, oplatającą strategiczne resorty. Aby utrzymać władzę, zbierają „kwity” na każdego, kto coś może lub będzie mógł. Popełniają zbrodnie, za które nie ponoszą odpowiedzialności i nie mają skrupułów w osiąganiu założonych celów. I w tym toksycznym środowisku próbuje odnaleźć się Monika Brzozowska i jej ekipa śledcza, prowadząca dochodzenie w sprawie śmierci kilku świadków. Świadków mających zeznawać w sprawie gangu pedofilów, których zeznania mogłyby pogrążyć nie tylko biskupów i prezesów banków, ale polityków i policjantów. Zatem stawka, o którą grają obie strony, jest najwyższa. Szybko się też okaże, że nie tylko gra idzie o sprawy stricte kryminalne, do gry bowiem włączają się służby wywiadowcze, a duchy przeszłości zaczynają coraz bardziej nękać naszą główną bohaterkę.
I tak się sprawa ma z „Układem”. Intrygi i układy wśród elit politycznych i nie tylko. Brudne sprawy, szybko i sprawnie zamiatane pod dywan. Kaganiec założony na media, kontrolowane przecieki i znikający ludzie. Oto polska rzeczywistość, którą autor pokazał bez znieczulenia. Jeśli pewne historie są tylko fikcją literacką, to może się zdarzyć, że za chwilę taką nie będą.
Dobra powieść, choć jeśli mam być szczera, „Rysa” zrobiła na mnie większe wrażenie. W „Układzie” za dużo jest Moniki Brzozowskiej jako narkomanki. Powtarzalność jej upadków, powrotów do nałogu zmęczyła mnie. Rozumiem, że taka niekonwencjonalna osoba robi tę powieść, szczególnie jej warstwę psychologiczną. Ale przyznam, że chwilami miałam dość jej i problemów. Miałam też nieodparte wrażenie, że postaci stojący po słusznej stronie, są wyjątkowo nieskuteczne, z gigantycznym pechem i trochę nieudacznicy.
Można.
Jane Doe z offu 