Jest krew… – Stephen King

Tłumaczenie: Tomasz Wilusz

Jestem świeżo po lekturze najnowszego zbioru czterech opowiadań Stephena Kinga. Jeśli mam być szczera, zachwytu nie było. Porównywanie niektórych opowiadań, ich narracyjny kunszt i intrygę do „Skazanych na Shawshank”, jak czytam na skrzydełku książki, to spore nadużycie. Trzy krótkie opowiadania i jedna nowelka nie sprawiły, że mająca wyzierać z każdej strony groza, horror i zło, w jakiś sposób mnie przestraszyły, czy zaintrygowały.

Z całą pewnością mogę powiedzieć, że bohaterami owych czterech miniopowieści są, a przynajmniej starają się być, dobrzy ludzie. W „Telefonie pana Harrigana” głównym bohaterem i narratorem jest dziesięcioletni chłopiec imieniem Craig, który zaprzyjaźnia się z tytułowym panem Harriganem. Miły i uprzejmy, znakomicie dogadujący się z własnym ojcem, w prezencie ofiaruje Iphone panu Harriganowi i nauczy go z niego korzystać. Nowelka druga: „Życie Chucka”, to trzy rozdziały pewnej historii, opowiedziane w odwróconej kolejności. Najpierw więc jest apokalipsa i zagłada, potem Chuck dorosły, a część ostatnia, Chuck jako dziecko. Tytułowa i zarazem trzecia część, „Jest krew…” to zdaje się mająca być wisienką na tym torcie, historia, a właściwie groźny epizod z życia Holly Gibney, znanej z Outsidera. I część ostatnia, „Szczur”, opowieść o pewnym niespełnionym pisarzu, dobrym i spełnionym mężu i ojcu, uznanym nauczycielu akademickim, którego idee fixe, znajdzie rozwiązanie, pod warunkiem, że pójdzie na pewien układ.

Gdybym miała wybierać tę najlepsza powiastkę, z pewnością byłoby to „Życie Chucka”. Ze znakomitym finałem, obiecującym mnóstwo wrażeń. Odwrócona chronologia zdarzeń, tajemnicze bilboardy, uliczny taniec i zagadka pokoiku na wieżyczce. Miejsce drugie dostaje „Szczur”, za świetnie skomponowaną historię samotności i wymuszonej izolacji niedoszłego pisarza. To w tym opowiadaniu cień tajemnicy i grozy jest wszechobecny, a pole do domysłów szerokie. „Telefon pana Harrigana”, to raczej mało ciekawa historyjka o telefonie, który odegra swoja rolę, nawet zza grobu. A „jest krew…” zainteresowała mnie do połowy, później miałam podobnie tak jak z „Outsiderem„.

Fanom Stephena Kinga polecać nie trzeba. Całej reszcie: można, ale nie trzeba.