Jomswiking. Czas ognia i żelaza – Bjorn Andreas Bull-Hansen

Tłumaczenie: Maria Sibińska, Katarzyna Michniewicz-Veisland

Od niewolnika do berserka – tak można skomentować życie Tornsteina, syna Tormoda. Nim jednak Tornstein stanie się pełnokrwistym jomswikingiem, w bitwach zaś przeistaczać się będzie w berserka, minie cała dekada jego życia, naznaczona stanami depresyjnymi, poszukiwaniami brata, ucieczkami i szukaniem kobiety życia.

Przełom X i XI wieku, Bałtyk i ujście Odry, historyczne postaci jak Olaf Tryggvason i Sven Widłobrody, tutaj postacie zdecydowanie negatywne, ale i Sigrida Storrada, córka Mieszka I, osoby żyjące i spiskujące pośród wielu fikcyjnych. Narratorem powieści zaś, jest, znajdujący się u schyłku życia, Tornstein. To dzięki jego wspomnieniom, poznamy nie tylko historię jego życia, ale też pomieszkamy w legendarnym Jomsborgu, wielokrotnie udamy się na wiking i przeżyjemy kilka zamachów na życie naszego bohatera. Wspólnie będziemy poszukiwać swojego miejsca na ziemi i wciąż wspominać będziemy nieżyjącego ojca, którego rady stają się drogowskazem na niemal każdą okoliczność. Nim jednak nastąpi upragniona stabilizacja, (zapewne w następnych tomach), poddani zostaniemy morderczym treningom, wyspecjalizujemy się w sztuce walki na topory, a umiejętność posługiwania się strzałą i łukiem, uczyni z Tornsteina niezrównanego snajpera i zabójcę.

„Jomswiking.Czas ognia i żelaza” dobrze wpisuje się w ulubiony ostatnio spektakl o wikingach. Realistycznie i bardzo malowniczo pokazany czas toczonych bitew, bezpardonowe okrucieństwo i bezwzględność walczących. Lekcje nauki kowalstwa i szkutnictwa, zawieranie sojuszy i zdrady, chciwość i bezpardonowa chrystianizacja ówczesnej Europy. Zwykłe życie, zwykłych ludzi, w niezwykłych czasach.

Ekscytująca historia i świetny pomysł z Tornsteinem narratorem. Brutalna, krwawa i wymagająca uwagi, ale też chwilami spokojna, leniwie płynąca, w której miłość do ludzi i zwierząt wyraźnie się czuje.

Warto.