Kolory ognia – Pierre Lemaitre

Tłumaczenie: Joanna Polachowska

Lubię czytać o silnych kobietach, prawych mężczyznach i genialnych dzieciach. I „Kolory ognia” to obiecują, przynajmniej z okładkowego blurba. Wszak nic tak nie porusza, jak zdrada najbliższych osób, a potem sroga zemsta.

Francja lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Powoli zaciera się pamięć o koszmarze I wojny światowej. Jedni się bogacą, inni bankrutują, a jeszcze inni klepią biedę. Zwykłe życie. Początek książki to śmierć bogatego bankiera, którego majątek przypada córce i wnukowi. Ale by sytuacja bardziej się skomplikowała, siedmioletni wnuk zmarłego ulega poważnemu wypadkowi w dniu pogrzebu dziadka. I tak rozpoczyna się historia, której znakomita część poświęcona zostanie planowaniu i wprowadzeniu w czyn zemsty na ludziach, którzy w doprowadzili do ruiny finansowej naszą bohaterkę, Madeleine i jej syna.

„Kolory ognia” to Francja i Paryż z okresu międzywojennego. Nie spotkamy tutaj miłych i dających się lubić bohaterów, bo nawet Madeleine, główna postać tej historii nie jest w stanie przekonać mnie do siebie. Tutaj wszyscy knują i kombinują, więc spotkamy oszustów, utrzymanków, szpiegów oraz finansowych i politycznych nieudaczników. Będzie również akcent polski, a jakże. Oto Władysława, zwana Vladi, służąca, za którą szaleją mężczyźni, i która nikomu nie odmawia korzystania ze swoich wdzięków. Jest i pan Dupre, jedna z fajniejszych person, prosty robotnik z zasadami i własnym kodeksem postępowania.

Mimo niezwykle ciekawego okresu, w jakim dzieje się akcja powieści, a więc narodziny faszyzmu, Wielki Kryzys, dojście Hitlera do władzy, to powieść sprowadza się w zasadzie do jednego – zemsty. Niewiarygodna Madeleine, która z nieznającej się na niczym milionerki, przeistacza się w bystrą i inteligentną, żądną zemsty osobę. Wokół bohaterki przewija się tłum ludzi, chytry i bezwzględny, po trupach dążący do wybranego celu. Sporo seksu, mało atmosfery tamtego czasu i niesympatyczni bohaterowie.

„Kolory ognia” rozczarowują. Przerysowane postaci, nie ujął mnie też humor ani styl pisania Lemaitre’a. Sporo jest tu dłużyzn i nudnych scen. Zdecydowanie lepsza była pierwsza część tej trylogii „Do zobaczenia w zaświatach„.