Projekt Hail Mary – Andy Weir

Tłumaczenie: Radosław Madejski

Fanką s-f nie jestem, choć przyznam, że „Marsjanin” bardzo mi się podobał, zarówno książka jak i film. Ale to tylko wyjątek potwierdzający regułę, bo kolejna książka Weira to jednak rozczarowanie. I nie dlatego, że historia znów rozgrywa się w przestrzeni kosmicznej, że bohater podobnie jak w „Marsjaninie” zostaje solistą zbawiającym świat i podejmującym próby ratowania siebie i jak okaże się niebawem, drugiej osoby. Że staje się niezwykle utalentowanym astronautą, który z nauczyciela przyrody, urasta do wybitnego naukowca, inżyniera i co tam potrzeba, by nawigować w przestrzeni międzygalaktycznej i w międzyczasie prowadzić niebezpieczne badania naukowe, mające uratować niejedną zamieszkałą planetę.

Moim zdaniem skrócenie książki połowę wyszłoby jej na dobre. Ponieważ gdybym chciała poczytać podręcznik do fizyki i chemii, to bym pewnie nie narzekała. A tak, autora trochę poniosło naukowe zacięcie i zaserwował nam syntezę z paru naukowych bryków. Zamiast tego mógł się raczej skupić na warstwie fabularnej i dialogowej, której jakość pozostawia wiele do życzenia.

Oczywiście, nie jest tak, że wszystko było złe. Niezła była zastosowana przez autora forma retrospekcji, czas teraźniejszy w przestrzeni planetarnej i wspomnienia bohatera, z których dowiadujemy się, jak to się stało, że jest tu, gdzie jest. Spodobał mi się jego nowy przyjaciel i filozofia, jaką przyłożył do zastanych realiów.

Niestety bilans jest na nie. Oprócz dość jednowymiarowych postaci z Ziemi, w książce roi się od stereotypów . Bo jeśli Rosjanin, to musi pić mocną wódkę i to szklankami, jeśli Japończyk, to konkretny i rzeczowy. Amerykanin lubi płakać i się użalać nad sobą, ale wygrywa. A finał tej historii nie mógł być chyba inny, ale mnie rozczarował.

Słaba.